Het is ondertussen iets meer dan een jaar geleden dat we onszelf “ouders” mochten noemen. Kobe was het resultaat van een jarenlange strijd die we hadden gevoerd en we waren dus maar wat blij dat hij er eindelijk was. Maar het was niet op de manier zoals we hadden gehoopt. In plaats van ouders te zijn van een levendig jong baasje zijn we ouders van een sterrenkindje. Als je jaren vecht voor kinderen, dan is dat een bijzonder zware last die erbij komt.
Vaderdag, moederdag, de eerste verjaardag… dit zijn geen leuke dagen, geloof me. En al zeker niet wanneer je Facebook open doet op dergelijke dagen. Waar ik het soms nog het moeilijkst mee heb, dat zijn de posts van mensen die rond dezelfde tijd zijn bevallen. Want zij posten dingen die wij ook hadden moeten kunnen doen. In plaats daarvan staan er bij ons enkel herinneringen en comments met knuffels en medeleven. Ik had mij het ouderschap iets anders voorgesteld.
Een kind verliezen is iets waar niemand op hoopt maar waar je wel bij stil staat als je er eentje verwacht. Stel je voor dat het misgaat… ik kan mij die gedachte nog zo voor de geest halen. In het onwaarschijnlijke geval dat het misgaat, dan ga ik niet weten wat doen. Tot het dan misgaat, en dan treedt er een soort van natuurlijke afweer in gang en neemt een automatische piloot over. Wonderbaarlijk slaag je erin om de administratie af te handelen die eerste dag. Als je naar het onthaal gaat om de nodige formulieren in te vullen voor de opname en de hospitalisatie, dan zie je al de mensen aan het onthaal die geen idee wat er zich zonet heeft afgespeeld 1 verdieping hoger. Je zegt dat het is voor een opname voor de materniteit vannacht… de spontane glimlach en “Ah! En is mevrouw al bevallen?” Jawel. “Proficiat… alles goed verlopen?”. Een aarzeling bij mij en een gelaten nee schuddende beweging is het signaal voor hen dat ze voorzichtig te werk moeten gaan nu. Verontschuldigingen en excuses… ik zeg dat het niets is, ze kunnen het niet weten. Ze vragen of het gaat en of ze iemand moeten roepen… maar neen, is niet nodig. De automatische piloot heeft alles onder controle. Daarna nog wat pijnlijke telefoontjes doen naar ons ma en mijn broer maar ook dat gebeurd in een automatisme. Uiteindelijk schakelt die automatische piloot zich ook weer uit en dan krijg je pas zicht op wat er je echt is overkomen en kan je beginnen met alles een plaats te geven.
